در برنامه "موسیقی من"جمعه بیست و دوم اسفندماه گروه وکاپلا حضور خواهند داشت.
غزل های زیبایی که از صدای رادیویی فرزاد حسنی به بهترین حالت ممکن خوانده می شود بسیار روح را نوازش می دهد. یکی از غزل های دیشب این بود.
بدون ساک بدون بلیط در ترنم
نشسته غربت تاریخ در خطوط تنم
«قبای ژنده خود را کجا بیاویزم؟!»
به گریه پسرم یا به دست‌های زنم
چقدر بوسه که پشت لبان دوخته است
چقدر بغض که در حال منفجر شدنم
که عاشقانه‌ترین شعر روزگار تویی!
که گریه‌دارترین مرد این قبیله منم!
منی که قفل‌شده دست‌هام در زنجیر
چگونه دست به تصمیم بهتری بزنم؟!
هزار راز نگفته‌ست در میان سرم
هزار ردِ کبودی نشسته بر بدنم
مرا به نورِ پسِ ابرها امید نده!
که از سیاهی پایان قصه مطمئنم
که سایه‌ها ته کوچه چنان مرا بکشند
نه قبر می‌ماند! نه جنازه! نه کفنم
نه می‌شود که در این اضطراب سر بُکُنم
نه می‌شود که از این آب و خاک دل بِکَنم
که گریه می‌کنمت مثل بچه‌های طلاق
که فکر می‌کنمت… تلخ می‌شود دهنم!
نه شوق رفتن و نه انتظار برگشتن
خرابه‌ای‌ست به جا از غرورم و وطنم
در ضمن از حضور فرزاد حسنی و آقای گلبن در سالن تئاتر صحبت شد که البته باید گفت خستگی زیاد باعث شد هر دو در سالن خواب بروند.